Administratieve duizendpoot

Ze had dit nog nooit meegemaakt vertelde ze. Ze keek me aan met grote ogen en begon te vertellen dat ze eigenlijk al jaren allerlei privésituaties had meegemaakt, maar altijd was blijven werken. Met trots op haar gezicht maakte ze mij duidelijk dat ze nog nooit een dag had verzuimd. Tot een jaar geleden. Toen het ineens niet meer ging. Ze begreep er niks van, maar werken kon ze niet meer. Ze had haar manager gebeld en aangegeven dat ze even tijd nodig had voor zichzelf en dat ze de week erop wel weer zou kunnen komen.

Even daarvoor had ik met de manager en de direct leidinggevende van deze mevrouw gesproken. Ze waren altijd dik tevreden over haar. Ze kenden haar privé situatie en gaven bij mij aan dat deze administratieve duizendpoot altijd was blijven komen opdagen. Deels dachten ze dat het ook te maken kon hebben met haar achtergrond. Als alleenstaande moeder kun je vaak niet anders dan doorgaan en alle pijn en verdriet meenemen zonder dat er echt tijd is om alles te verwerken.  De manager gaf aan dat ze er alles aan wilden doen om hun collega te behouden. Als het meer tijd kostte om te herstellen dan wilden ze die haar graag geven.

In het gesprek met deze mevrouw werd mij duidelijk dat het hier ging om een doorzetter die misschien wel ten koste van haarzelf haar werk bleef doen, totdat het niet meer ging. Het was achteraf bezien een samenloop van omstandigheden gaf ze aan. Ze was inmiddels gezien haar leeftijd in de overgang gekomen en kreeg steeds meer vage klachten, ook kon ze ineens niet meer goed omgaan met haar emoties. Bovendien moest ze vaker terugdenken aan gebeurtenissen uit haar jeugd. Alles tezamen ging het niet meer.

Ze had haar huisarts bezocht en die stuurde haar door naar een behandelaar. Dat hielp haar enorm. Ze kreeg erkenning en waardering voor haar klachten en haar doorzettingsvermogen. Wat ze al die jaren als ‘gewoon doorgaan’ had gezien werd door de behandelaar haar bewust voorgehouden. Ze stapte nog wel een paar keer in de valkuil om te snel te starten, met als gevolg dat ze weer een terugval had en weer volledig thuis kwam te zitten. Na een goed gesprek met de bedrijfsarts is het opbouwen van uren nu stopgezet voor 6 weken en heeft ze een schema tot de kerst. Dat geeft haar rust en ze heeft er alle vertrouwen in dat het haar nu wel gaat lukken. Ze is zich meer bewust van haar valkuilen en wil het deze keer echt laten slagen.

Mijn advies? Nu nog geen spoor 2 opstarten voor deze mevrouw. Dat zou een verkeerd signaal afgeven. Eerst op basis van het gegeven vertrouwen verder opbouwen. Mevrouw deed al alle taken, maar nog niet alle uren. De bedrijfsarts had er vertrouwen in dat ze het deze keer wel zou redden. Ik geef werknemer en werkgever de ruimte en maak gebruik van het ‘geitenpaadje’ van het UWV dat je tot 15 maanden mag opbouwen. Uiteraard met een opbouwschema en een positieve prognose van de bedrijfsarts zodat ze kunnen aantonen dat het geen natte vingerwerk is, maar een onderbouwd advies.

Mijn onderzoek was meer ter bevestiging dat de ingeslagen weg realistisch is en dat spoor 2 nog even niet nodig was.

Want dat is wat ik als arbeidsdeskundige doe. Ik hoor beide kanten aan, stop het in de mix, kijk naar de regels vanuit UWV en houdt het nog eens tegen het licht. En als ik dan vanuit feiten zie dat het goed gaat, dan bevestig ik dat en blijft het daarbij.

Wil je advies van een arbeidsdeskundige die pragmatisch te werk gaat, de mens centraal stelt en ook nog eens snel rapporteert? Bel of mail mij dan. Ik ga graag het gesprek aan.